Michelina Giachino (1908 – 1995)

„Czego szukacie? Oni odpowiedzieli
– Rabbi, gdzie mieszkasz. Odpowiedział im:
„Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli ,
gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego”(J 1,38-39)

Michelina Giachino urodziła się 11 lipca 1908 roku. Pod koniec lat trzydziestych jest młodą nauczycielką w szkole podstawowej i Diecezjalną Przewodniczącą Żeńskiej Młodzieży Akcji Katolickiej w Ivrei.
Podczas swoich częstych wizyt w grupach parafialnych dowiaduje się o istnieniu małego klasztoru Betanii Najświętszego Serca w Vische i udaje się tam, by prosić siostry o podjęcie modlitwy w intencji swoich dziewcząt…
W ten sposób sama opowiada o tym spotkaniu, które miało naznaczyć jej życie i skierować je na nowe drogi…
„W tym właśnie momencie otrzymałam ogromny dar od Pana: odkrycie Dzieła Miłości Nieskończonej. Był to luty 1930 roku. Pewnej niedzieli udałam się z wizytą do Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej działającej w ramach Akcji Katolickiej w Vische Canavese, w mieście gdzie znajdowała się Betania Najświętszego Serca, zgromadzenie życia kontemplacyjnego, żyjącego charyzmatem matki Luizy Małgorzaty Claret de la Tauche i będącego źródłem Dzieła Miłości Nieskończonej. Słysząc wcześniej o życiu tej wspólnoty, poprosiłam dziewczyny by towarzyszyły mi w drodze do klasztoru, abyśmy lepiej poznały przełożoną, którą chciałam prosić o modlitwę za nasze stowarzyszenie.
Wtedy doszło do wydarzenia nieprzewidzianego: doświadczyłam silnego i dziwnego wezwania, przede wszystkim do tego, by w pierwszym rzędzie przeczytać pisma matki Luizy Małgorzaty, następnie by zorganizować dzień skupienia dla przewodniczących Akcji Katolickiej w Betanii i wreszcie, w sierpniu tego samego roku odczułam wezwanie do aktu konsekracji i ofiarowania się Dziełu Miłości Nieskończonej.
Naprawdę doświadczyłam miłości, autentycznego zakochania. Pytałam siebie samą czy chodzi o powołanie do życia zakonnego, ale w rzeczywistości nie dostrzegałam w sobie takiego powołania; czułam się jednak wezwana do apostolatu aktywnego…”
Michelina coraz częściej odwiedza Betanię.
Czego Pan od niej oczekuje?
W modlitwie stara się poznać plan Boży. Odczuwa, że Pan chce ją do siebie przyciągnąć paktem miłości wyłącznej, że ją wzywa, by była tylko Jego; jednocześnie spostrzega jednak, że nie jest powołana, by żyć w zakonie.
Postrzega bardzo wyraźnie, że świat potrzebuje poznania Miłości Bożej; młodzi, rodziny, robotnicy, całe środowiska społeczne muszą być przyprowadzone do Chrystusa.
Czuje, że polem jej pracy apostolskiej jest świat; że miejscem uświęcenia jest świat, że rzeczywistością, w którą ma się zaangażować jest świat.
Michalina opowiada: Mój związek z Betanią stawał się coraz ściślejszy. Odczuwając coraz większą fascynację, odnajdując się w pełni w tej duchowości, powiedziałam o tym przyciąganiu Matce Małgorzacie od Najświętszego Serca i zapytałam, czy pozostając w świecie i w aktywnym apostolstwie, nie mogłabym mieć jeszcze ściślejszej więzi z Betanią.
Uzyskałam na to zgodę 8 grudnia tego samego roku (1932).
W 1932 Michelina poświęca się Bogu, dzieląc z siostrami duchowość Miłości Nieskończonej zobowiązuje się do życia radami ewangelicznymi w świecie, pozostając w swojej rodzinie naturalnej, kontynuując swoją pracę zawodową i działalność apostolską. Pan udziela jej daru doświadczenia życia w świeckiej konsekracji, przygotowując ją do szczególnej misji.
Poprzez Provida Mater i Primo Feliciter, Kościół właśnie w tym okresie uznaje oficjalnie, że jest możliwa pełna konsekracja Bogu u osób, które wybierają pozostawanie w świecie, by nieść mu Boga.
Latem 1948 Vera Dalmasso prosi Przełożoną Generalną, Matkę Małgorzatę Marię Paolę Agnellet, aby powołała do życia grupę konsekrowanych świeckich spośród Wiernych Przyjaciółek Betanii.
8 grudnia 1948 Michelina i jej siedem towarzyszek rozpoczynają przygodę Instytutu Świeckiego Misjonarek Miłości Nieskończonej…
Opiekę duchową nad wspólnotą Biskup powierza bp Paolo Agrano.
Pan pokazuje, że błogosławi tę nową rodzinę dając jej entuzjastyczne powołania.
Michelina pozostawia pracę zawodową, żeby poświęcić się całkowicie formacji, spotkaniom i wizytom w różnych grupach. Razem z bp Agrano prowadzi grupę w konsekwencji i jedności zamierzeń ku ważnym celom: otwarciu domu Caritas, zatwierdzenia Instytutu na prawie diecezjalnym, zatwierdzeniu nowych Konstytucji. Przez 30 lat –do 1978 roku pełni funkcję Odpowiedzialnej. Z ogromną miłością i całkowitym oddaniem służy rodzinie misyjnej, Dziełu Miłości Nieskończonej, Kościołowi – do końca.
Odchodzi do Pana 17 sierpnia 1995 roku.

Biskup Pier Giorgio Debernardi wspomina: „Swoje ostanie lata przeżyła w ciszy i na modlitwie, czerpiąc radość ze spotkań z ludźmi, którzy chcieli dzielić jej zwyczajne życie, pełne intensywnej lektury Pisma Świętego i inicjatyw miłosierdzia”.
Michelina pozostanie zawsze dla każdej Misjonarki (także poprzez jej cenne pisma) stałym punktem odniesienia i wiarygodnym świadkiem miłości Boga do każdego stworzenia.
Dzisiaj, z niezmierną wdzięcznością przyjmujemy w całości charyzmat, który Michelina i wiele innych Misjonarek przeżywało, ubogacało i w końcu przekazało go nam.
Gdy chodzi o nas, również zobowiązujemy się do:
· życia tym darem w wierności Duchowi Świętemu i człowiekowi dziś,
· aktualizowania go w historii,
· wprowadzania go w kulturę środowiska i kraju w którym żyjemy,
· przekazania go nowym pokoleniom, które Pan zechce powołać do świeckości konsekrowanej według duchowości Miłości Nieskończonej.