Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej (Istituto Secolare Missionarie dell` Amore Infinito) powstał we Włoszech w diecezji Ivrea 8 grudnia 1948 roku. Jest włączony do Dzieła Miłości Nieskończonej i do jego duchowości. Założony został przez Michelinę Giachino, która w latach 30-stych, jako młoda nauczycielka i przewodnicząca diecezjalnego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Żeńskiej uczestniczy w dniach skupienia prowadzonych u sióstr Betanii Najświętszego Serca w Vische. Tam poznaje Pisma Matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche i składa Akt poświęcenia się Miłości Nieskończonej. Po uzyskaniu pełnej autonomii, rodząca się wspólnota została erygowana przez biskupa Luigi Bettazzi 8 września 1972 roku jako Instytut Świecki na prawie diecezjalnym, zaś 22 lutego 1994 roku Instytut MMN został zaliczony do grupy Instytutów Świeckich na prawie papieskim.

Jesteśmy obecne w krajach: Włochy, Szwajcaria, Polska, Argentyna, Kolumbia, Madagaskar, Benin, Kuba.

Patronką naszego Instytutu jest Najświętsza Dziewica Maryja, czczona przede wszystkim w tajemnicy Nawiedzenia (31 maja).
Naszymi patronami są także: św. Józef, św. Piotr, św. Paweł i św. Jan -Apostoł miłości.
Z okazji 50- lecia Instytutu odbyło się spotkanie z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w Castel Gandolfo – 4 września 1998 roku.
Obyły się trzy Międzynarodowe Kursy Formacyjne /Rzym, Vische/.

Nasza prehistoria

Matka Ludwika Małgorzata Claret de la Touche(1868-1915)

i Dzieło Miłości Nieskończonej

Urodziła się 15 marca 1868 r. w miejscowości Saint-Germain-en Laye w okolicy Paryża. Po błyskotliwej młodości odpowiedziała na głos Boży i mając 22 lata wstąpiła do SS. Wizytek w Romans we Francji. Jako siostra Ludwika Małgorzata wnet zaczęła doznawać nadprzyrodzonych objawień, które począwszy od 1902 r. poczęły krystalizować się w dwóch kierunkach:
a) oddanie się Bogu poznanemu i wielbionemu jako Miłość Nieskończona.
b) posłannictwo kapłanów powołanych przez Chrystusa do propagowania w świecie miłości Boga.
W 1906 r. Wspólnota w Romans uległa kasacji i musiała opuścić Francję. Znalazła schronienie we Włoszech w Parella. Siostra Ludwika Małgorzata została wybrana przełożoną Wspólnoty i była nią od 1907 do 1913 roku. Po wielu trudnościach, za radą biskupa Mateo Filipello i Stolicy Apostolskiej (gdzie zapoznano się z jej pismami) zakłada nowy Dom zakonny.
W 1910 roku ukazuje się drukiem jej książka zatytułowana Najświętsze Serce Jezusa a Kapłaństwo.
Dekretem z dnia 19 marca 1914 r. zgromadzenie to zostało zatwierdzone pod nazwą Nawiedzenie Najświętszej Maryi w Vische koło Turynu. W następnym roku, 14 maja 1915 o godz. 15.00 Matka Ludwika /mając 47 lat/ odchodzi z tego świata by spotkać swego Oblubieńca.
Ta mała Wspólnota pozbawiona swojej Matki i Założycielki, przetrwała trudności, nieporozumienie i niepewność dzięki pomocy biskupa diecezji Ivrea M. Filipello. Benedykt XV zaproponował osobiście zmianę nazwy Zgromadzenia. Ostatecznie nowe kontemplacyjne zgromadzenie zakonne przyjmuje dekretem z 24 kwietnia 1918 r. nazwę „Betania Najświętszego Serca”.
W 1933 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny Matki Ludwiki Małgorzaty. Kongregacja do Spraw Kanonizacyjnych zatwierdza 1 grudnia1973 wszystkie pisma Sługi Bożej Matki Małgorzaty. 26 czerwca 2006 r. Ojciec Święty Benedykt XVI promulgował Dekret o heroiczności cnót Sługi Bożej Matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche.
Propagowanie Miłości, modlitwa za kapłanów: to właśnie było myślą Matki Ludwiki Małgorzaty i przybrało miano- Dzieło Miłości Nieskończonej /Opera dell’Amore Infinito/. Obejmuje ono cztery różne gałęzie powstałe w różnych okolicznościach, celem umożliwienia każdej osobie aktywnego uczestnictwa w tym ruchu i kierowanie się jego duchem. Oto jego gałęzie:
1. Betania Najświętszego Serca – zgromadzenie sióstr życia kontemplacyjnego /24 kwietnia 1918/. Dom w Vische stał się domem generalnym.
2. Przymierze Kapłańskie /7 czerwca 1918 r. bp Filipello eryguje Przymierze Kapłańskie, które jest grupą kapłanów, którzy swoją posługę pastoralną inspirują duchowością Najświętszego Serca Pana Jezusa w taki sposób, w jaki opisała je w swoich pismach matka Luiza Małgorzata. Zaś 1 października 1920 r. pierwsza grupa kapłanów (dziewięciu) – wraz z biskupem składa Akt poświęcenia i oddania się Miłości Nieskończonej/
3. Przyjaciele i Przyjaciółki Betanii /26 lutego 1918/-świeccy. Także oni będą realizowali w swoim życiu nauczanie Matki.
4. Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej /8 grudnia 1948 grupa siedmiu Wiernych Przyjaciółek Betanii na czele z Micheliną Giachino tworzy zalążek Misjonarek/.